هر چند مینای ضد نفر زمینی خوب از پس وظایف دفاعی خود قبل و بعد از جنگای بزرگ و کوچیک برآمده ان اما با پایین اومدن جنگای گسترده، این مینا حالا به بلای جون آدما تبدیل شدن. اونا بدون این که فرقی قائل شن مرگ و معلولیت افراد رو به دنبال دارن؛ یه سرباز خودی هم به همون سادگی و راحتی یه سرباز دشمن می تونه باعث منفجر شدن مین ضد نفر شه.
از اون بدتر این که یه شخص غیرنظامی ممکنه روزا، ماه ها و حتی چند سال پس از پایان جنگ هم به طور ناخواسته و اتفاقی با مینای ضد نفر برخورد کرده و در اثر انفجار اون کشته و یا زخمی شه.
ارتش آمریکا هم مانند دیگه ارتشای جهان هنوز از مینای ضد نفر زمینی استفاده می کنه اما در سالای گذشته تلاش داشته مینای زمینی بسازه که خطری واسه افراد غیرنظامی نداشته باشن. وزارت دفاع آمریکا بیشتر از ۱۰۰ میلیون دلار در پروژه جایگزینی مینای زمینی سرماه گذاری کرده که هدف اون جانشین کردن مینای خودکار زمینی با شبکه ای از سلاحای هوشمنده که به وسیله نیروهای زمینی کنترل و نمایشگر می شن تا تنها نیروهای دشمن رو هدف بذارن.
قاتل بی خیال نسبت به موضوع
مینای ضد نفر زمینی عادی از یه بدنه فلزی، خرج انفجاری قوی و یه سوییچ فشاری ساخته شدن. این مینا در عمقی خیلی کم در زمین دفن شده و وقتی که وزن و فشار کافی روی اون قرار گیرد سوییچ فشار اون تحریک شده و باعث وقوع انفجار می شه.
مینای ضد نفر کوچکتر با فشاری که یه آدم متوسط با راه رفتن روی زمین بوجود میاره هم منفجر می شن در حالی که واسه انفجار مینای ضد تانک به فشاری چند صد کیلویی نیازه. مینای دیگری هم وجود دارن که از راه سیم تله یا سیم رهاساز فعال شده و یه سریای دیگه هم از راه دور کنترل شده و در صورت نیاز منفجر می شن.
مینا واسه نابودی نیروهای دشمن به وسیله خودشون ساخته نشده ان. میدانای مین جلو رفتن نیروهای دشمن رو موقع حمله کُند کرده و باعث می شه که اونا با سرعتی بسیار کمتر از قبل در میدون مین حرکت کنن. اینجوری نیروهای مدافع زمان بیشتری واسه سازماندهی خود بدست میارن. هم اینکه این میدون مینا باعث می شن که نیروهای در حال جلو رفتن دشمن یه راه مین گذاری نشده رو واسه ادامه عملیات خود انتخاب کنن که اونا رو به سمت کمین نیروهای مدافع می بره. میدانای مین به خاطر نبود اطمینانی که در سربازان ایجاد می کنن بسیار ترسناک و موثر هستن.
ژنرال اچ نورمن شوارتزکف، رهبر نیروهای اتحاد در حمله به کویت در سال ۱۹۹۱ در جمله ای مشهور اینجور گفته: «همه چیز به یه مین بستگی داره». اما در حالی که مینا رو بیشترً سلاحی دفاعی در نظر می گیرن، میدانای مین میراثی خونین از خود به جای گذاشته ان که حتی چند سال پس از پایان جنگ هم قربونی میگیره. هرساله صدها، اگه نه هزاران، نفر از مردمانی که در مناطق جنگ زده قدیمی و جدید زندگی می کنن با مینای دفن شده در زیر خاک برخورد می کنن.
براساس داده های ارائه شده به وسیله کمپین بین المللی منع به کار گیری میدانای مین، فقط در سال ۲۰۱۶ روزانه بیشتر از ۲۳ غیرنظامی در سراسر جهان در برخورد با میدانای مین به جا مونده از جنگا کشته یا زخمی شدن که هرساله به رقم باور نکردنی ۸٫۶۰۵ نفر می رسه. به دنبال تلاشا واسه منع به کار گیری میدانای مین، در سال ۱۹۹۷ پیمان اوتاوا به امضای ۱۶۴ کشور رسید که آمریکا و ایران جزو امضا کنندگان اون نیستن. فرماندهان ارتش آمریکا می گن که میدانای مین بخشی لازم و حیاتی از تسلیحات نظامی کشور هستن که در مناطق پرتنشی مانند شبه جزیره کره می تونن مانع از جلو رفتن سریع نیروهای کره شمالی در صورت حمله به بخش جنوبی شن.
جایگاه آدم در این چرخه
حالا، ارتش آمریکا تلاش داره یه میدون مین منطبق با پیمان اتاوا بسازه که یه سیستم شبکه ای جنگ افزاری باشه. در سال ۲۰۱۶، برنامه سیستم جایگزینی میدون مین گیتور اینجور توضیح داده شد: «وقتی که نیروی دشمن وارد یه میدون مین شبکه ای می شه، سنسورها و لوازم الکترونیکی این سیستم به نیروهای خودی اخطار میدن که چیزی در میان میدون مین قرار داره.
بعد این نیروها در مورد دشمن بودن یا خودی بودن اون موجود اراده کردن کرده و واسه منفجر کردن یا نکردن سیستم انفجاری ضد نفر وارد عمل می شن».
سرهنگ اونیل ویلیامز، مدیر تولید این پروژه درباره اون اینجور میگه: « برنامه جایگزینی میدون مین گیتور روی سیستمای انفجاری شبکه ای و حفاظتی متمرکزه. سیستمای انفجاری شبکه سازی شده در چرخه خود یه عامل انسانی رو دارن که شرایط رو بررسی کرده و تشخیص میده که سنسورهای انفجار به وسیله سرباز، غیزنظامی، خودرو یا حیوان فعال شده یا خیر. به محض این که سرباز کنترل کننده عامل اخطار رو تشخیص داد، می تونه واسه نابود کردن تهدید اقدام کنه یا ادامه عملیات رو متوقف کنه». از دیدگاه نظامی، داشتن یه کنترل کننده انسانی در این چرخه زیاد هم دردسرساز نیس.
برخلاف باور عمومی، میدانای مین در گذشته هم با این تصور ساخته می شدن که همیشه تحتِ کنترل و بازرسی باشن نه این که کاشته شده و به حال خود رها شن چون این میدانای مین رو در نقاطی برپا می کردن که تصور می شد نیروهای دشمن از اونجا وارد می شن.
مانیتورینگ انسانی مواد انفجاری شبکه سازی شده این کار رو از راه دور از راه یه خودرو زمینی کوچیک و رباتیک، یه پرنده بدون سرنشین یا وب کمای نظامی انجام میده. یه سوال جذاب در مورد سیستم جدید گیتور اینه که سیستم انفجاری شبکه سازی شده یه سیستم تسلیحاتی به طور کاملً جدیده یا خیر؟
این سیستم رو میشه یه سیستم ضد تانک دونست که بر سر راه نیروها زرهی در حال جلو رفتن دشمن کار گذاشته می شه.
نیروهای خودی که این سیستم شبکه سازی شده رو کنترل می کنن می تونن اجازه بدن تانکای دشمن وارد میدون شده و پس از ورود اونا به عمق میدون مین، سیستمای انفجاری رو فعال کنن که نابودی این تانکا رو به دنبال داره.
اینجوری میشه از این سیستم به عنوان یه توپخانه موثر استفاده کرد.
تنها فرق بین میدون مین تشکیل شده از تلهای انفجاری شبکه سازی شده و توپخانه در اینه که توپخانه واسه ریختن آتیش روی تانکای دشمن به هویتزرهایی در اون نزدیک نیاز داره اما در این سیستم جدید سیستم انفجاری از قبل در میدون جنگ کاشته شده و تنها باید صبر کرد تا در زمان مناسب اونو فعال و منفجر کرد.
